Sernik na zimno z malinami - i cóż, że jesienią

Dzisiaj jest piękny dzień. Październik przywitał się z nami lekko chłodnawo, jednak chyba nas polubił, w ostatni weekend obdarzył nas zdecydowanym ociepleniem wzajemnych stosunków. On nam słońce i wzrost temperatury, zatem my jemu w zamian dajmy jeszcze 

- może ostatni tego roku - podwieczorek na tarasie z kawą  i przepysznym sernikiem 

bez pieczenia.

Trzeba już w sumie zacząć myśleć o przycięciu krzewów malinowych, ale przynajmniej 

u nas możemy wciąż jeszcze znaleźć  owoce. Ostatnie dosyć słoneczne dni sprawiły nawet, że są one słodziutkie, nieduże już, ale przyjemnie słodkie, przypominają wszystkie 

te owoce, które cieszyły nas latem i obiecują powrót w kolejnym roku.

Nasze maliny to specyficzna odmiana,  by pięknie owocować do pierwszych przymrozków wymagają radykalnego cięcia jesienią. W zasadzie zostaje tylko kilkucentymetrowy kikucik. Wszystko co ważne zimą zostaje w ziemi, niewidoczne dla oczu. Korzenie. Poplątane, jedne osadzone głębiej, inne płycej, wszystkie razem daję wiosną nieśmiałe pędy, 

a z czasem tworzą kłujący gąszcz, jakby przed światem broniły swoich czerwonych klejnotów rodowych, gałązki w dobrym roku aż uginają się od pięknych czerwono-różowych korali ich owoców.

To trochę jak rodzina.

Wczoraj byliśmy na rodzinnym zjeździe. Patrzyłam na drzewo genealogiczne moich pradziadków, oni w centrum, a wokół wachlarz gałązek. Wszystko to na obrazie z projektora i wpatrzony w niego tłum przeszło stu ludzi. Wszyscy zaistnieli właśnie dlatego, że dziesiątki lat temu, daleko stąd dwoje ludzi zdecydowało się razem iść przez życie. Wczoraj patrzyliśmy na nasze wspólne  korzenie i cieszyliśmy się sobą, owocami, a przecież była nas tylko skromna część ze wszystkich rozsianych po świecie potomków Wincentego i Katarzyny. To jest coś wielkiego, daje do myślenia. Pozwala spojrzeć na własne dzieci z jeszcze większą uwagą. 

A gdy macie dzień, który chcecie szczególnie uczcić, proponuję zrobić to z talerzykiem pełnym rozpływającego się w ustach serniczka. Może być z malinami, jak u nas, może być z innymi owocami. W necie jest wiele przepisów na ten smakołyk, jednak większość jest na dużo mniejsze porcje. Dlatego jako szczęśliwa posiadaczka dużej rodziny, licznego rodzeństwa, dzieci, mnóstwa kuzynów, siostrzeńców, bratanków i wielu innych krewnych zostawię tu Wam przepis na wielką porcję.

Zaopatrzcie się w:

- 1 kg sera mielonego, mój ulubiony to Mój ulubiony z Wielunia
- 3 galaretki, u mnie malinowe
- 400g śmietanki 30% lub 36%
- 130g cukru bardzo drobnego
- 220g kakaowych ciastek kruchych (mogą być inne, ja polecam mooocno kakaowe Blacky z Cukrów Nyskich)
- 130g stopionego masła
- 500g i 400g gorącej wody
- maliny lub inne owoce, ilość wg upodobań  

Wszystkie ciastka zmielić czy zblendować, grunt, by stały się sypkie jak piasek. Połączyć 

z płynnym masłem i wymieszać, piasek ma wyglądać jak mokry.

Dużą 28 lub 30cm tortownicę wyłożyć papierem do pieczenia, tylko spód, można zbędne części papieru zacisnąć poza tortownicą. Łatwiej będzie na koniec wytargać go spod ciasta.

Przygotowany spód można odłożyć do lodówki i zająć się galaretkami. 2 rozpuścić w 500g gorącej wody w jednym naczyniu, a trzecią w 400g w innym. Obie wystudzić, ale pilnować by nie zaczęły tężeć zbyt wcześnie. Najlepiej tę mniejszą porcję wykonać kilka minut później i później włożyć też do lodówki.

Cały ser wyjąć z wiaderka i zmiksować z cukrem.

Mocno schłodzoną śmietankę ubić na sztywno.

Kiedy galaretka jest gotowa, tę z 500g wody porcjami dolewać stopniowo do sera i miksować.

Wcześniej warto opłukać owoce i odsączyć na papierze.

Sernik jest bardzo prosty, teraz do masy z serem, cukrem i galaretką delikatnie wmieszać ubitą śmietankę.

Można dorzucić garść lub dwie malin i jeszcze przemieszać.

Całość masy wyłożyć na ciasteczkowy spód i wyrównać powierzchnię. Masa jest dosyć płynna na tym etapie, można ją na chwilę schłodzić w lodówce.

Jako że malin u nas dostatek, znalazły się ułożone na całej powierzchni deseru, można dać ich mniej lub wcale.

Ostatnia rzecz to delikatne rozlanie lekko już ścinającej się ostatniej galaretki na wierzch sernika, w tym przypadku na maliny.

Całość wymaga teraz kilku godzin w lodówce. Plus jesiennego szykowania tego letniego ciasta jest taki, że teraz temperatury są sprzymierzeńcem w utrwalaniu pożądanej konsystencji sernika.

Po kilku godzinach, ewentualnie po nocy w lodówce, delikatnie nożem oddzielam rant tortownicy o ciasta i zsuwam całość na paterę równocześnie wyciągając spod  ciastek papier, najlepiej przedzierając go na dwie części.

Kiedy owoców jest tak dużo galaretka z porcji 400g stanowi rodzaj glazury pokrywającej owoce, daje to ładny, połyskujący efekt.

I to jest, powiem Wam, konkretny kawał sernikowego cuda.

Uwielbiam! 

Jasne, że jeśli chcecie użyć na przykład truskawek, wybieracie galaretki truskawkowe itd. itp. 

Taki pacman uroczy nam tu wyszedł, ale długo nie pograł. Ani się spostrzegliśmy, a już połowa zniknęła.

#serniknazimno #duzysernik #rodzinnaporcja #bezpieczenia #malinowysernik #icozzejesien #zaproscierodzine  #brakowalomitego #itbmtt

Mojito ergo sum

Dawno, dawno temu, kiedy jeszcze byłam małą dziewczynką... No dobra, nie byłam już wówczas małą dziewczynką, gorzej, że jednak to było dawno, dawno temu. Nie byłam małą dziewczynką, bo  małym dziewczynkom nie można zrobić prezentu, jaki zrobił mi mój  najmłodszy brat. Był to podarunek pod choinkę i tak mnie ucieszył, że pół nocy przy świetle choinki czytałam i planowałam. Prezentem tym była bowiem urocza para: shaker 

do robienia koktajli i wspaniała książka Leksykon 1444 napojów mieszanych. 

Dlatego w pierwszy dzień świąt pierwszą czynnością po śniadaniu było gotowanie syropu cukrowego, który okazał się być składnikiem wielu interesujących drinków. Pamiętam, 

że od razu sprawdzałam też jakie alkohole mamy w domu i tu było lekkie rozczarowanie, wyboru specjalnego nie było, jakoś nie byliśmy wszyscy wielkimi miłośnikami picia, rodzice pili mało i rzadko. Ja zresztą też. Coś tam jednak się znalazło i doskonale pamiętam, 

że wieczorem serwowałam  Banana Cow,  drink na bazie rumu, syropu, mleka i oczywiście bananów. Z pewnością do przypomnienia, chociaż ze względu na aktualne upały raczej 

za kilka miesięcy. Za to tego lata mam prywatnego barmana, który na pstryknięcie palcami serwuje orzeźwiające, delikatne mojito i do tego jeszcze dodaje własne najwspanialsze towarzystwo. Kiedy nadchodzi wieczór, słońce łaskawie opuszcza nawet horyzont, taras staje się przystanią spokoju i błogiego relaksu, którego życzę Wam wszystkim. Rozluźnijcie siebie i Wasze myśli i popłyńcie z każdym łyczkiem tego drinka w krainę miłości bez czasu 

i obowiązków.

Tu  kilka wskazówek, jak, bo po co to chyba jasne?

Zaznaczam jednak, że poniższy przepis nie pochodzi ze wspominanej wcześniej książki, lecz jest wynikiem różnych poszukiwań Najwspanialszego z Mężów.

Do przygotowania  syropu cukrowo-miętowego potrzebujecie:

- 1,5 szklanki cukru

- 1,5 szklanki wody

- 1 limonka (sok i skórka)

- 2 spore gałązki świeżej mięty

- 3 łyżeczki mięty suszonej

Wszystko razem zagotować, suszoną miętę gotujemy w specjalnym zaparzaczu, jeśli go nie macie, po zagotowaniu i przestudzeniu, musicie przecedzić całość, żeby syrop nie był zaśmiecony listkami suszu.

Przelany do butelki syrop przechowujemy w lodówce, dotychczas wytrzymał tydzień, nie żeby się zepsuł, skończył się.

Kiedy już w lodówce macie wymagany syrop, możecie zrobić sobie i innym pyszny long drink. Jeszcze tylko wyskoczcie do sklepu po biały rum, limonki i więcej mięty.

Przygotujcie szklanki z grubszym dnem, takie około 250ml.

- 

Do każdej szklanki wrzućcie jedną ćwiartkę limonki. Przygotowanej jak na zdjęciu, trzeba odciąć górę i dół.

Wszystkie składniki zawsze są bardzo zimne, rum z zamrażarki, syrop i limonki z lodówki.

W drinkach jest jeszcze jedna fajna rzecz, oprócz przyjemności raczenia się nimi w miłym towarzystwie: są śliczne i zdjęcia prezentujące barmańskie wyczyny są często równie ładne.

Do limonki dodajcie ze 4 listki mięty i teraz zmiażdżcie porządnie.

Dorzućcie 2 kostki lodu, może być zmiażdżony lub cały.

Dolejcie 40ml białego rumu i 40ml syropu.

Uzupełniamy gazowaną wodą i mieszamy.

Na koniec gałązka mięty i plasterek limonki dla ozdoby.

Nasi małoletni też lubią ten napój, oczywiście oni dostają wersję z wodą mineralną, bez rumu. Wersja z gazowaną dla Wilka i niegazowaną dla Juniora. Obie smaczne.

Mojito z Leksykonu jest mniej słodkie, zawiera mniej syropu, który jest tylko cukrowy, bez dodatku mięty, mięta tylko świeża, ale tak samo procentowe, jeśli chodzi o alkohol. 

Jestem przekonana, że każdy amator słodko-kwaśno-miętowego mojito polubi też naszą domową wersję. Podobno ten kubański  napój ma historię sięgającą   upodobań kapitana korsarzy Drake'a, podobno był też ulubionym trunkiem Ernesta Hemingway'a. Prawda to, czy  nie, niewątpliwie w  tropikalne upały, których doświadczamy od tygodni, miło jest zrelaksować się z zimną szklanką mojito w ręce, szczególnie wieczorem.

Zapraszam!

#mojito #domowemojito #mojitoergosum #orzezwiającedrinki #longdrink #nazdrowie #mojitoergosum #kazdemusienalezy

Sielska drożdżówka z budyniem i owocami

 6 lat temu z okładem przespaliśmy pierwszą noc w naszym domu. Przypomniała mi o tym niedawno mama. Okazało się, że na pierwszy nocleg u nas  posłużyła nam najdłuższa noc w roku. Oczywiście wspominam to z radością. Pamiętam, że jeszcze rano tego dnia wjechała ekipa montująca drzwi. Nie zdawałam sobie sprawy, że instalowanie framug zmniejsza mocno dostęp do pomieszczenia, ale na szczęście mamy parterówkę, przeprowadzkę naszych rzeczy osobistych dało się przeprowadzić ładując kolejne pudła 

i kosze przez okna. Odbierałam je od męża i chłopców i spokojnie rozkładałam od razu 

w docelowych miejscach. Plan był taki, by budząc się rano, mieć dookoła porządek i ład, bez kartonów walających się to tu, to tam. I wiecie co? Tak było. Nasze pierwsze śniadanie 

u siebie zjedliśmy dokładnie w takich warunkach, jakich oczekiwaliśmy po miejscu, które 

od tamtej chwili nazywamy naszym domem. To bezpieczna przystań. Te nasze metry , 

do których chcę wracać i czuję się najlepiej.

Z perspektywy czasu wiem jedno: w dotarciu do własnego dachu nad głową najtrudniejsza 

i najważniejsza jest decyzja, by do tego dążyć. Nam postawienie domu od stanu pustego ogrodu do pierwszej nocy we własnym łóżku zajęło 11 miesięcy. To myślenie nad decyzją 

o budowie trwało lata. Można by uznać, że lata zbędnej zwłoki. Jednak chyba nie, był to raczej czas potrzebny nam do bliskiego, dogłębnego poznania. Kiedy gnieździliśmy się najpierw we dwoje, a później  we czworo na naszych szesnastu metrach kwadratowych, byliśmy szczęśliwi. Innym szczęściem.

Teraz dokładnie w tym miejscu, w którym jesteśmy, w dokładnie takich dekoracjach, jakich chcieliśmy (chciałam ;)) mogę cieszyć się każdym dniem i każdą wyjętą z piekarnika blachą ciasta. 

Na przykład taką letnią porcją drożdżowego z akurat tymi owocami, które wołały z patery - zrób coś z nami, bo już mdlejemy z oczekiwania na zainteresowanie. Potem wypełniamy szklanki chłodnym mlekiem i zjadamy wspaniałą porcję pysznego ciasta, patrząc na polne kwiaty zerwane ręką najlepsze..., oj nie, zabronił mi tak pisać. Zresztą wiecie już i tak, o kim mowa.

Upieczcie sobie zatem i wy  - Sielskie ciasto drożdżowe

Potrzebujecie:
- 110ml mleka
- 1 łyżkę mąki
- 1 łyżkę cukru
- 40g świeżych drożdży
Wszystkie powyższe składniki utrzeć w sporym kubku  i odłożyć na chwilę w ciepłe miejsce.

Teraz utrzeć do połączenia następujące składniki: 
- szklankę ubitej śmietany 30%
- 6 żółtek
- 1 łyżeczkę esencji waniliowej
- 100g cukru
Wykorzystałam do tego dużą misę miksera.

Następnie do masy śmietanowo-żółtkowej stopniowo dodałam 450g mąki tortowej, miksując. Pod koniec wmieszałam 30g miękkiego masła.

Do tej postaci ciasta dodałam zaczyn drożdżowy, zdążył już prawie uciec z kubka, w którym był przygotowany.

Całość wyrobił robot przez kilka minut.

Przykryte ciasto należy na około godzinę odstawić w ciepłe miejsce do podwojenia objętości.

W tym czasie  przygotować owoce oraz budyń do ciasta. W tym konkretnym przypadku wykorzystałam różne:  gruszki, morele, garść borówek. Umyć i osuszyć. Większe owoce obrać i  podzielić na podobnej wielkości cząstki. 

Budyń zrobić tak: 
- 250ml mleka 
- 100g cukru
- 30g masła
najpierw zagotować, 
a następnie połączyć ze zmiksowanymi wcześniej
- 200ml mleka
- 2 żółtko
- 50g mąki pszennej
- 50g mąki ziemniaczanej
Mieszać całość na średnim ogniu tak, by nie przypalić, lecz zagotować bulgoczący delikatnie budyń.
Zdjąć z palnika i przykryć folią do wystudzenia.
Kiedy ciasto wyrosło, 2/3 jego części rozwałkować na blaszkę posmarowaną masłem, wymiary mojej to około 35 na 25 centymetrów.
Na nią równomiernie rozsmarować wystudzony budyń, po czym ułożyć dowolne owoce. Na koniec przykryć cieniutką warstwą pozostałego ciasta. Lekko ponakłuwać w kilku miejscach. Odłożyć do drugiego wyrastania na około 30 minut.
Rozgrzać piekarnik do 170-180 stopni.
Wyrośnięte ciasto posmarować roztrzepanym jajkiem (może być białko) i posypać grubym, krystalicznym cukrem.
Upiec na złoto-brązowy kolor, potrzeba na to około 30 minut.

Oczywiście białka najlepiej wykorzystać do zrobienia bez, a może pavlovej lub mini pavlovej czy dacquoiasa. Zerknijcie na tamte przepisy.

SMACZNEGO !!!

#placekdrozdzowyzowocamiibudyniem #sielskipodwieczorek #itbmtt #drozdzowka 

Portugalskie babeczki budyniowe

Kiedy nie możesz mieć tego, czego chcesz, co robisz? Cierpisz? Płaczesz? Czy znajdujesz w tu i teraz coś, co czyni cię szczęśliwą, szczęśliwym? Ostatnio poznałam sporo osób, które szukają wytchnienia od swojej prozy życia. Ludzi z naprawdę poważnymi problemami. 

I mimo wszystko często uśmiechniętych i niezałamujących rąk. Szukają. Wielu  ma rzeczywiście nikłe widoki na całkowitą, oczyszczającą zmianę. Na wyjście z trudności. Jednak próbują.

Podziwiam Was.

I znów mam do powiedzenia tylko i aż: dziękuję za moje życie.

Dziękuję za rodzinę, za męża, za wspaniałe dzieci. 

W codziennym planie dnia gotowanie wydaje się zwyczajną czynnością,  zmierzającą 

do zaspokojenia najbardziej podstawowych potrzeb. A przecież to także wyraz troski 

i  dbałości o najbliższych. Lubię nasze wspólne siadanie do stołu, szczególnie, gdy rozmowy są burzliwe. Dziękuję za towarzystwo i  za zjadanie pieczonych z radością ciasteczek.

Dzisiaj podzielę się przepisem na portugalskie babeczki z budyniowym kremem. Tradycyjne, od wielu wieków wypiekane w Lizbonie pasteis de nata, pasteis de Belen.

Słodziutkie i delikatne. Dla dorosłych doskonałe w towarzystwie czarnej kawy, dla dzieci świetny podwieczorek ze szklanką zimnego mleka.

Do ich przygotowania potrzeba:
* 1 paczka XXL ciasta francuskiego maślanego
* 200g cukru drobnego
* 160ml wody
* 1 laska cynamonu
* 250ml mleka
* 150ml śmietanki
* 1 laska wanilii
* 5 żółtek
* 1 całe jajko
* 35g mąki kukurydzianej

Na początek wyklejam ciastem lekko natłuszczone foremki do babeczek. Ja po prostu kroję ciasto na 12 kwadratów i nadmiar z rogów zawijam do środka.

 Wodę z cukrem i laską wanilii trzeba zagotować do wrzenia i przestudzić. Podobnie mleko i śmietankę, zagotować z laską wanilii, najlepiej przekroić ją, wybrać nasionka i całość dorzucić do mleka.

W innym naczyniu roztrzepać jajko z żółtkami, potem nieustannie mieszając powoli wlewać zagotowane ze śmietanką mleko (wanilię po gotowaniu wyjąć). Na koniec wmieszać przesianą mąkę kukurydzianą.

Teraz garnek wraca na kuchenkę i zagotowuję budyń na średnim ogniu, nie przerywając mieszania.

Na koniec niewielkim strumieniem wlewam słodką wodę, bez laski cynamonu.

Budyń rozdzielam do przygotowanych foremek wypełniając je do poziomu 3/4 wysokości foremki. Podczas pieczenia wnętrze napęcznieje i podniesie się jak suflet.

Wkładam do piekarnika nagrzanego do 230 stopni i piekę 12 minut, najlepiej, żeby wierzch nabrał lekko brązowego koloru, można z nawiewem.

 Lekko przestudzone można już wyjąć z formy, lekko oprószyć cukrem pudrem 

z cynamonem.

 Najpyszniejsze jeszcze ciepłe. Chrupiące płatki francuskiego ubranka otulają cieplutki, słodki budyń, w którym delikatna nuta  cynamonu wspaniale łączy się  z wanilią.

Wierzę, że zawsze można znaleźć coś, za co można dziękować. Szukajcie i świętujcie 

ze słodką budyniową babeczką w ustach. 

Obrigado!!!

Smacznego!!!

#cieszsiechwila #babeczkibudyniowe #pasteisdenata #pasteisdebelen #wykorzystaniezoltek #pieczonezradoscia #icozzeprzeslodkie #itbmtt

Krem ziemniaczany

 

      Zdecydowałam wrócić. Zachęciło mnie wiosenne słońce. Wszystkie te nowe początki, odradzanie ,  budzenie się i takietamy. Jednak jak to będzie, to się okaże. Mam bowiem ze słońcem spory kłopot. Czekam na nie i lubię, właśnie beztroskie wygrzewanie się w blasku słonecznych promieni z ulubioną lekturą w ręku jest dla mnie doskonałą ilustracją pełnego relaksu. Niestety od kilku lat gniewamy się ze słoneczkiem. Z roku na rok nasila się moja alergia na słońce. Już tylko we wspomnieniach widzę się na leżaczku w letnim anturażu. Teraz tylko kremy z filtrem i długie rękawy w upał, całe szczęście, że są jeszcze letnie kapelusze! Tak właśnie to wygląda, nie zawsze służy nam to, co lubimy. Nie zawsze chęci wystarczą, by wytrwać w postanowieniach. Toteż pomysł, by wrócić jest. Na jak długo? Pożyjemy,  zobaczymy. 

     A mimo słonecznej aury wracam daniem raczej na chłodne dni. Nawet zwykła kartoflanka może pokazać nieco bardziej specjalne oblicze. W końcu ziemniaki, kiedy dotarły do Europy nie od razu zyskały przychylność i popularność. Początkowo trafiły na stoły jako ich ozdoba. Były uprawiane dla całkiem widowiskowych, niezwykłych kwiatów. Podejrzewam, że i dzisiaj wielu nie rozpoznałoby w delikatnych jasnych kwiatach żadnej łączności z bulwami kartofli.

 

Często gotując coś na szybko robię nowe dania. Bywa, że bardzo udane. Dobrze wtedy od razu zapisać przepis, bo bez tego słabo jest z powtarzalnością smaku. Dlatego, kiedy parę miesięcy temu pierwszy raz podałam dzisiejszy krem ziemniaczany, mąż poprosił, żebym "za pamięci" zapisała, co i jak robiłam. Jak zwykle zupa w naszym garze 8 sowitych porcji, na 2 dni dla naszej czwórki.

Potrzebujemy:

- 8 do 10 średniej wielkości ziemniaków

- 2 marchewki

- 1 sporą cebulę

- 1 łyżka masła

- 300ml mleka 

- 3 duże łyżki kwaśnej śmietany 18%

- sól, pieprz

- suszony tymianek

- 20dag wędzonego boczku

- spory pęczek zielonej pietruszki

Na początek pokrojoną w kostkę cebulę i kawałki lekko szklę na maśle.

Następnie dodaję ziemniaki, zalewam zimnym mlekiem i uzupełniam wodą, w sumie powinno być ok. 2 litrów płynu.

Zupę gotuję do miękkości warzyw, a w tym czasie kroję w kostkę boczek i porządnie go wysmażam, skwarki odsączam na papierze kuchennym.

 Miksuję zupę blenderem, solę i pieprzę. 

Dodaję prawie całą śmietanę i tymianek, jeszcze raz krótko zagotowuję.

Na każdą porcję gorącej zupy daję maleńki kleks śmietany, kilka chrupiących skwareczków boczku i sporo posiekanej zielonej pietruszki.

Jeszcze przed nadejściem pełni lata na pewno trafią się nam jeszcze zimniejsze dni. Wtedy można sięgnąć  po ten sprawdzony przepis na pełną energii zupę. Można podawać w kubkach lub talerzach, ale zawsze mocno ciepłą.

Smacznego!

#kremziemniaczany #kartoflanka #zupaziemniaczana #narozgrzewke