Każda rodzina ma własne tradycje związane z przygotowaniem i świętowaniem Bożego Narodzenia. W moim rodzinnym domu poza tymi postnymi potrawami, które stanowiły o wyjątkowości wieczerzy wigilijnej były też potrawy na kolejne dni odpoczynku. Mama zawsze gotowała bigos, na święta szczególnie bogaty, mięsny i sycący. Jako dziecko nie byłam jego amatorką, dopiero teraz rozumiem, jak wartościową stanowił potrawę, pozwalał Mamie odejść od kuchni w kolejne dni. Zwyczajowo jednym z obowiązków Taty było pokrojenie kiełbasy do kapusty. Pamiętam jak siedział i niespiesznie kroił plasterek za plasterkiem, dokładnie odmierzał kosteczki kiełbasy, a tuż obok, uderzając od czasu do czasu nosem w tatowe kolano, siedział nasz pies, Figaro i niecierpliwie przestępując z nogi na nogę, czekał na jakiś skrawek nagrody od pana. Tata jednak zawsze wynagradzał Figara na koniec krojenia i podrzucając kawałek mięska patrzył na szczęśliwy skok psa i głaszcząc go chwalił za grzeczne towarzyszenie. Nigdy nie zapomnę tej powtarzalnej dorocznie sceny. Przypominała mi się również kilka dni temu, kiedy sama szykowałam staropolski bigos, aby zagotowany w słoikach czekał na święta. Ten obrazek spokojnej pracy mego Taty i uniesiony w górę czarny pyszczek Figara stał przed moimi oczami nieomal namacalnie. Myślę, że teraz obaj cieszą się swoją obecnością gdzieś, dokąd my jeszcze zmierzamy. Tymczasem cieszmy się nadchodzącymi świętami i szukajmy także takich potraw, które są jak najmniej kłopotliwe i pozwolą prawdziwie cieszyć się rodzinnymi świętami bez nadmiernego umęczenia. Boże Narodzenie kulinarnie kojarzy mi się z bakaliami, różnymi orzechami i przenikającymi się wzajemnie zapachami pomarańczy, piernika, wszystkich tych słodkich woni, które dają ciepło i spokój.
Chciałabym dlatego zaproponować ciasto, na które przepis moja siostra przywiozła wiele lat temu z Włoch, a które mój Tata bardzo lubił. Nazywamy je "Plackiem włoskim". Jest niezwykle szybkie, świąteczne dzięki sporej zawartości bakalii, a równocześnie bogate w błonnik i zdrowsze dzięki temu, że do jego przygotowania nie używa się tłuszczu. Jest tak banalnie proste, że jego pieczenie można zlecić nawet dzieciom.
Na sporą blachę, moja ma ok. 35 cm na 28 cm, potrzeba:
- 6 dużych jabłek
- 1 lub 1,5 szklankę pokrojonych bakalii (mieszamy to, co mamy i lubimy)
- 2 szklanki mąki
- 1 szklanka cukru
- 3 jajka
- 1 łyżeczkę sody oczyszczonej
- 1 łyżeczkę proszku do pieczenia
- tłuszcz i bułka tarta do przygotowania formy
Bakalie kroję, jeżeli używam migdałów sparzam je i obieram ze skórki. Zawsze staram się używać różnych orzechów i rodzynek, reszta, wg aktualnych zasobów spiżarki, figi, daktyle, suszone gruszki, morele itd.
Obrane i pozbawione gniazd nasiennych jabłka trzeba pokroić w kostkę, nie musi być regularna, używam do ich rozdrobnienia krateczki do krojenia warzyw do sałatki warzywnej.
Następnie wszystkie przygotowane składniki umieszczam w sporym naczyniu, trzeba je wymieszać do połączenia tak, by nie było suchych miejsc w całości masy.
Najlepiej wymieszać ciasto dużą drewnianą łyżką.
Gotowa masa jest lśniąca i lepka.
wykładam ją równomiernie do blachy i wyrównuję powierzchnię za pomocą wilgotnej łyżki lub silikonowej szpatułki.
Piekarnik należy rozgrzać do 180 st. i ciasto włożyć na ok. 40 minut. Powinno być złoto-brązowe, najlepiej zrobić próbę pod koniec pieczenia, wsunięty drewniany patyczek powinien pozostać po wyjęciu suchy, wówczas placek jest gotowy.
Ciasto studzę w formie. Kroję na dowolne kawałki. Przy podzieleniu na jakieś 35 sztuk każdy będzie miał ok. 100 kcal, ale to tak orientacyjnie, ponieważ wartość kaloryczna zależy w dużej mierze od mieszanki bakalii, jaka zostanie zastosowana.
Placek włoski jest naprawdę warty wypróbowania. Jestem pewna, że kto raz go spróbuje, wstawi go na stałe na listę domowych wypieków.
Polecam gorąco i życzę smacznego!
#beztłuszczu #placekzbakaliami #jabłka #zdziećmi #orzechy #łatwewypieki
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz